ای عشق همه بهانه از توست
من خامشم این ترانه از توست
آن بانــــــگ بلند صبحگاهی 
وین زمزمه ی شبانه از توست
من اندوه خــــــویش را ندانم 
این گریه ی بی بهانه از توست
ای آتش جان پاکبــــــازان 
در خرمن من زبانه از توست
افسون شده ی تو را زبان نیست 
ور هست همه فسانه از توست
کشتی مرا چـــــــه بیم دریا ؟
طوفان ز تو و کرانه از توست
گر باده دهی و گرنه ، غم نیست 
مست از تو ، شرابخانه از توست
می را چه اثر به پیش چشمت ؟
کاین مستی شادمانه از توست 

من که مشغولم به کار دل چه تدبیری مرا...
من که بیزارم زکار گل چه تزویری مرا...
من که سیرابم چونین از چشمه ی جوشان عشق
خلق اگر با من نمی جوشد ، چه تاثیری مرا...
من که با چشم حقارت عالمی را بنگرم 
سنگ اگر بر سر بکوبندم ، چه تحقیری مرا...
خامه ی قدرت به نامم برگ آزادی نوشت
ای اسیران زین گرامی تر چه تقدیری مرا...